1.DEFINICIÓN:
Primeiramente, debemos definir o
recurso documental que nos permite preservar películas e documentais xa
elaborados; evitando así que se perdan co paso do tempo. Este instrumento
denomínase filmoteca, e
podemos definilo coma o arquivo especializado na catalogación, na conservación
(se cadra tamén restauración) e na consulta de documentos cinematográficos. Sen
dúbida, unha maneira particular de gardar aqueles materiais documentais, que son
á vez o soporte dunha fonte audiovisual de información e unha forma de
expresión artística en si mesma (o cinema). Tamén chamamos filmoteca, o
lugar concreto onde se almacenan filmes ordenados para a súa conservación,
exhibición e estudo.
2.ORIXE:
As primeiras filmotecas xorden
co propósito de conservar como patrimonio histórico-cultural, aquelas películas
que perderan o seu valor comercial ao deixar de ser proxectadas nas salas de
cinema e nos locais culturais. A necesidade de arquivar o material filmado, para
a súa posterior análise, estruturación e recuperación, aparece coa chegada do cinema sonoro. Isto desembocou
nunha progresiva marxinación das salas comerciais do cinema mudo, a partir de
1930.
3. SINGULARIDADES DOS ARQUIVOS CINEMATOGRÁFICOS:
En base os estudos de Alfonso
del Amo, xefe
de investigación dos fondos fílmicos da Filmoteca Española, podemos destacar
esta serie de peculiaridades nos arquivos documentais de cinema:
1) Como sinala o autor, os
arquivos cinematográficos diferéncianse de case todos os demais por unha
característica fundamental: A organización. Nos andeis dos almacéns
dunha filmoteca non están as películas, tan só os rexistros; a través de cuxo
visionado e utilizando os equipos adecuados poderemos acceder ás obras da
cinematografía.
2) Daquela, a conservación da
cinematografía esixe da conservación de dous tipos de materiais distintos: os
rexistros que conteñen a información e os equipos que permiten acceder a
ela.
Se os rexistros deterióranse, é
evidente que se perderá información; pero se os equipos modifícanse ou
desaparecen, a perda de información pode ser moito máis drástica e prexudicial.
3) O cinema funciona sobre unha
longa cadea de reproducións. Así que
traballamos sobre reproducións; e isto debe articular a nosa actuación.
4) Segundo afirma Alfonso del
Amo, o proceso que sigue esta orde diacrónica: Realidade --> Filmación --> Negativo --> Positivo --> Proxección --> Percepción representa só unha simplificación, do que pode chegar a ser a cadea de
reproducións (ou duplicacións) na actividade dun arquivo cinematográfico. Cada
unha destas etapas (digamos que cada frecha) representa o uso de equipos,
técnicas e sistemas de traballo complexos, que foron e están sendo modificados constantemente.
5) Cada modificación dos
equipos ou dos métodos de traballo, pode representar unha modificación das
obras cinematográficas contidas nos rexistros que tan coidadosamente
conservamos.
Isto xa ocorreu no pasado, nas
primeiras filmotecas nacidas durante os anos 30. Estas filmotecas pretendían conservar
o cinema mudo, pero como non puideron conservar os equipos e os sistemas de
traballo sobre os que funcionaba o cinema mudo; introduciron cambios
fundamentais na nosa percepción desa determinada cinematografía. Nalgunha
medida contribuíron a “falsificala” ou “intoxicala”.
6) Un arquivo cinematográfico
que se dedique, exclusiva e esmeradamente a conservar as películas, é posible
que non logre conservar as obras cinematográficas as que pertencen eses filmes.
De feito, un arquivo cinematográfico que
conserve as películas desconectadas do medio técnico no que se produciron,
estará a actuar como un coleccionista e non como un arquivo.
7) Percíbese tamén no cinema, outra característica que o diferenza das demais
actividades documentais que se resolven na produción de rexistros archivables;
e é que o cinema non funciona sobre o material orixinal. A única propiedade
atribuíble ao negativo orixinal, é que el é o primeiro material almacenable e
sobre el empeza unha cadea de reproducións, que terminará cando a obra
cinematográfica volva ser reproducida ante os ollos dun usuario concreto.
4.OBXECTIVO PRINCIPAL DOS
ARQUIVOS CINEMATOGRÁFICOS:
Co visto ate o de agora somos capaces de deducir o obxectivo
principal do arquivo de cinema: Conseguir que a cadea de reproducións funcione
ata o final, para que as obras cinematográficas chéguennos tal coma foron realizadas
orixinalmente.
5.EXEMPLO DE FILMOTECA: CINEDOCNET.com
CINEDOCNET.com é un sitio sobre documentación-xestión da información
cinematográfica; unha actuación académica no ámbito do Servizo de Documentación
Multimedia, da Facultade de Ciencias da Información da Universidade Complutense
de Madrid. CINEDOCNET.com se sitúa como a primeira lista de distribución
electrónica sobre documentación cinematográfica española na era dixital. Este servizo
atópase vinculado desde 1993, á Área de tratamento e difusión da información do
Departamento de Biblioteconomía e Documentación da citada facultade (www.ucm.es/info/multidoc).
O obxectivo prioritario desta ferramenta universitaria electrónica, é documentar a produción, difusión,
formación, investigación, conservación e recuperación do cinema español; en
estreita relación coas tecnoloxías dixitais aplicadas á comunicación
cinematográfica. Esta lista aberta está suxeita á colaboración e á
participación como punto de encontro de: cineastas, profesionais e institucións
cinematográficas; investigadores, xornalistas, críticos; programadores,
historiadores, docentes, bibliotecarios e documentalistas... todos eles vinculados
dunha ou outra forma, ao ámbito do cinema en España . Por outro lado, a lista
ten a intención de servir de instrumento de difusión informativa a nivel
global, do patrimonio cinematográfico español na actual sociedade da
información.
Os recursos de CINEDOCNET.com aparecen estruturados en cinco grandes bloques
temáticos, abertos en todo momento ás contribucións dos participantes:
a) Produción,
postproducción, distribución e exhibición; é dicir, bases de datos electrónicas, hardware e
software.
b)
Difusión informativa. Isto abrangue: medios de comunicación, servizos e
centros de información e documentación, outras institucións informativas
(produtoras e distribuidoras, festivais, congresos, asociacións e federacións,
grupos de investigación, premios...);
c)
Formación:
novas metodoloxías, tanto de ensino como de aprendizaxe.
d)
Investigación, entendendo isto como teses doutorais, estudos monográfico-documentais
multimedia, linguaxes documentais, sistematización automatizada de contidos,
fontes de información, fontes documentais para profesionais...
e) Conservación
e recuperación do patrimonio cinematográfico: arquivos, bibliotecas e centros de documentación,
filmotecas, museos e outras institucións especializadas.
BIBLIOGRAFÍA DO TRABALLO:
Fontes dixitais:
-AMO GARCÍA, Alfonso del. “Notas para el diseño de un
archivo cinematográfico”[en línea]. Biblioteca
Virtual Miguel de Cervantes, Instituto de la Cinematografía y de las Artes
Audiovisuales Filmoteca Española. (España) Alicante, 2001. <http://www.cervantesvirtual.com/servlet/SirveObras/07037393166869351932268/indice2.htm
> [Consulta: 18 noviembre 2012]
-SEDIC, Asociación Española de Documentación e
Información, (España). Archivos fílmicos.Los materiales cinematográficos y su
procesamiento documental [en línea]. Descripción
de cursos presenciales en la página web de la SEDIC. Última fecha de actualización: 25 de marzo de
2008 <http://www.sedic.es/f_cursosm-descripcion_08_1tr11.asp
> [Consulta: 18 de Noviembre 2012]
- ARELLANO PARDO, Mª del Carmen. “Tema 12. Documentación
Audiovisual (I): la documentación en televisión y cine” [en línea]. Documentación
Informativa, Universidad Rey Juan Carlos. (España) Madrid, 2009.
<http://www.fcjs.urjc.es/paginas/carellan/tema12.html#1>
[Consulta: 18 de Noviembre 2012]
- LÓPEZ YEPES, Alfonso. Presentación CINEDOCNET.com [en
línea]. Página web CINEDOCNET.com, Facultad
de Ciencias de la Información de la Universidad Complutense de Madrid
(España) Madrid, 2012. <http://www.cinedocnet.com/p/presentacion.html
> [Consulta: 18 de Noviembre 2012]
No hay comentarios:
Publicar un comentario